1- Doğru İşi Yap:
“Sevdiğin işi mi yapmak? Yoksa, işini severek mi yapmak?” Üniversitelerde yaptığım seminerlerde bu soruyu sıklıkla sorarım öğrencilere... Bazıları, “sevdiğim işi yapmak isterim” derken, bazısı da “sevdiğim işi yapmasam da, işimi severek yapmak isterim” diyerek cevap verir. Peki, nedir ikisini farklı kılan? Sevdiği işi mi yapmalı insan, yoksa işinini severek mi yapmalı?
Bu soruya cevap vermek için öncelikle güzel vatanımızın gerçekleri de gözden kaçırmamak gerekir. Peki nedir bu gerçek? Sınav gerçeği! Bir sınavla belirleniyor milyonlarca insanın kaderi. İkibuçuk saatlik bir maraton yön veriyor hayatımıza. Sınav sonunda aldığımız puan kadarıyla bir mesleğe atılıyor, kazandığımız puan kadar şekillendiriyoruz geleceğimizi. Ya o gün başımız ağırıyorsa, ya bir derdimiz veya sıkıntımız varsa, ya uykusuz kalkdıysak yataktan. Anamız, babamız, akrabalarımız, sevdiklerimiz umutludur bizden, ama unuturlar; kaderimizin bir sınava bağlı olduğuna.
Milyonlarcası istemediği, sevmediği bir meslekte okumaya zorlanır, bir sınav sonunda... Maalesef, kaderidir bu Türk insanın. Peki sonra ne mi olur? Binlercesi, başka çare bulamadığından, okur puanı tutuğu okulda. Mezun olduktan sonra, nefret ede ede, yapar mesleğini, ama neticesi acı verir topluma. Yanlış iğneden dolayı kolu kesilenler, karnında makas unutulanlar, öğretmeninden sürekli dayak yediği için uyuşturuca başlayanlar, hatalı planlamadan yıkalan binalar, kopan asansörler, ölen işçiler, yıkılan yuvalar, ağlayan çocuklar... ve daha yüzlercesi.
Milyonlarcası ise, mesleğini yapmayarak isyan eder bu duruma. Seveceği bir iş yapmak için koyulur yollara... Bu yüzden, günümüzde bir çok şirketin CIO'su, departman müdürü veya danışmanı, ya Orman Mühendisi, ya Su Ürünleri Mühendisi ya da yaptığı işle alakasız bir meslektendir. Puanı o kadarına yetmiş, son sınıfta aklı başına gelince de, severek yapacağı bir meslek bulmuş, kendine başka bir yol çizmiştir.
Şimdi sorarım sizlere, bu durumda mümkün mü “sevdiği mesleği yapması” insanın? Peki, bir sınavla belirlenen kaderimize razı olup, sevmediğimiz bir mesleği mi yapalım, yoksa var mıdır, bu durumu düzeltmenin bir yolu? Ne dersiniz, belki biz de bir çözüm buluruz, aynı Yeşilçam'ın bazı üstadlarının yaptığı gibi... Onlar da bir meslekle başladılar hayata, beyaz perdeyle tanışarak, hayattaları değişti sonrasında.
Ayhan Işık, asıl ismiyle Ayhan Işıyan, Selanik göçmeni bir ailenin altı çocuğundan biridir. İstanbul Güzel Sanatlar Akademisi'nden 1953 yılında mezun oldu. Sinemaya geçmeden önce grafiker olarak çalışan sanatçı, çeşitli dergilere kapak resimleri yaptı. Sonrasında İstanbul Darphanesi'nde ressamlık, daha sonra bir inşaat müteahhidinin yanında katiplik yaptı. Ayhan Işın'ın severek yapacak bir iş arayışı Yıldız Dergisi'nin açtığı yarışmaya kadar devam edecekti. Akademideki okul arkadaşlarının Hollywood starı Clark Gable'e benzettiği Ayhan Işık, arkadaşlarının teşvikiyle grafikerlikten sinemaya 1951'de Yıldız Dergisi ve İstanbul Film'in açtığı artist yarışmasını kazanarak geçiş yaptı. İlk filmini olan “ Yavuz Sultan Selim ve Yeniçeri Aslan” filminiyle severek yaptığı mesleğe adım atmış oldu. 
Bu benim kaderim diyerek, puanla girdiğin mesleği yapmak zorunda değilsin. Yeşilçam kahramanları gibi, hayata severek yapmadığın bir meslekle başlayabilirsin ama, bunu değiştirmek senin elindedir. Öncelikle kendini tanıyıp, kaderinin açtığı kapıyı iyi değerlendirip severek yapacağın bir mesleği seçebilirsin. Ama, ya onlar kadar şanlı olamayıp, sevdiğin bir işi bulamazsan, ne yapacaktın? Ozaman ikinci cümle devreye girer. “Sevdiğin bir iş yapamıyorsan, işini severek yap”. Yaptığın işten başarılı olmanın yolu, yaptığın işi severek yapmaktan geçer.
